Το γιαούρτι το έφτιαχναν από πρόβειο, κατσικίσιο ή αγελαδινό γάλα. Το τρώγανε και ό,τι περίσσευε το έβαζαν σε τσαντίλα (αραιό ύφασμα, τουλπάνι) για να στραγγίσει. Όταν έφευγαν τα υγρά, μάζευαν το υπόλοιπο σε κάποιο σκεύος. Αυτό ήταν το «στραγγιστό γιαούρτι», το οποίο παρέθεταν συνήθως με λίγο λάδι και αλάτι ως μεζέ σε διάφορες γιορτές αλλά και στα οικογενειακά ανταμώματα.
Ακόμη διαλύοντας 2 κουταλιές της σούπας γιαούρτι σε νερό μπορούμε να δημιουργήσουμε το γνωστό «Αριάνι», το οποίο πολλοί το πίνουν και ως χωνευτικό.
Παλιότερα γιαούρτι έτρωγαν πολύ συχνά. Αυτό γινόταν καθημερινά αλλά συνήθιζαν να το τρώνε ακόμη και στο χωράφι. Επειδή ήταν σπιτικό, επομένως και αγνό, κάποιες φορές (ειδικά στα χωράφια) το αραίωναν με νερό και έτριβαν μέσα και μπουκίτσες ψωμιού (γιαούρτι με μπουκώματα).
Συνήθιζαν και έκαναν το γιαούρτι μέσα σε μπακιρένια (χάλκινα) ή πήλινα σκεύη.
Υπήρχαν οικογένειες στο Νέο Σούλι που ασχολούνταν παραδοσιακά με την κτηνοτροφία και ζούσαν αποκλειστικά από τα γαλακτομικά προϊόντα που παρασκεύαζαν. Είχαν κοπάδια από πρόβατα (γύρω στα 50), και την άνοιξη πουλούσαν αρνιά και όλο τον άλλο καιρό με το γάλα έκαναν διάφορα γαλακτομικά προϊόντα, τα οποία επίσης πουλούσαν και έτσι συντηρούσαν τις οικογένειές τους.
Για την παρασκευή γιαουρτιού χρειαζόμαστε 2 υλικά: γάλα και πυτιά (μαγιά). Οποιοδήποτε γάλα είναι κατάλληλο, με το φρέσκο όμως γάλα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Η γεύση του γιαουρτιού εξαρτάται από το γάλα αλλά κυρίως από τη μαγιά που θα μας δώσει ξινό ή γλυκό γιαούρτι.
Το γιαούρτι είναι από τις αρχαιότερες τροφές που γνωρίζει ο άνθρωπος. Ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.) αναφέρεται στο γιαούρτι, ενώ ο περίφημος γιατρός Γαληνός (2ος αι. μ.Χ.) επισημαίνει την ευεργετική επίδρασή του στα έντερα.
Η ανακάλυψη του γιαουρτιού τοποθετείται στη Νεολιθική εποχή, γύρω στο 10.000 π.Χ. από τη στιγμή που ο άνθρωπος άρχισε να μαθαίνει το άρμεγμα των ζώων.
Τυχαία ένα σκεύος με γάλα ζεστάθηκε και έπειτα από ώρες το περιεχόμενό του μετατράπηκε σε γιαούρτι.
Συνταγή : Λιόλιου Σουλτάνα
Από 
