Πολλά τα αμπέλια παλιότερα στους λόφους γύρω από το χωριό. Ο Αηλιάς, η Ελιά, η Μουσταφά Κούτρα, η Κούτρα, ό Μπουζιάρος, ο αληγαράς αλλά και άλλες περιοχές ήταν όλες γεμάτες από αμπέλια. Όλα σχεδόν τα σπίτια είχαν πατητήρια και τα σταφύλια μετριούνταν όταν σε δεκάδες φορτώματα και σε τόνους κρασιού. Αρχές Φεβρουαρίου ο τρύγος ήταν ένα πανηγύρι. Μικροί και μεγάλοι βρίσκονταν στα αμπέλια. Στη συνέχεια στα πατητήρια το ¨πάτημα¨ των σταφυλιών ήταν ένα πανηγύρι, ιδιαίτερα για τους μικρούς. Μάλωναν ποιος να μπει μέσα στην ¨κάδα¨. Την άλλη μέρα τραβούσαν το μούστο. Το μπούστο το χρησιμοποιούσαν κυρίως για να φτιάξουν το πετιμέζι, καθώς επίσης και το ρετσέλι, που είχαν πολύ κόπο για να γίνουν αλλά άρεσαν σε μικρούς και μεγάλους. Μετά από 40 μέρες τραβούσαν το κρασί και χώριζαν τα ¨τσάπρα¨. Το κρασί απαιτούσε άλλο κόπο. Έπρεπε να αποθηκευτεί σε καθαρά βαρέλια. Να γίνει μετάγγιση αρκετές φορές για να καθαρίσει και μόνο μετά από πολύ καιρό ήταν έτοιμο για να το πιούνε. Εκείνο όμως για το οποίο ξεχώριζε το Νέο Σούλι και συνεχίζει ακόμη και σήμερα, μολονότι λιγόστεψαν τα αμπέλια, ήταν η παραγωγή του τσίπουρο. Αρκετά τα καζάνια* εκείνη την εποχή. Από αρχές Οκτωβρίου μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου όλο το εικοσιτετράωρο στα καζάνια ¨έβραζαν¨ τα τσίπουρα. Εκεί μετρούσαν τα ¨γράδα¨ και γινόταν η πρώτη δοκιμή της καινούργιας παραγωγής. Αφού ο καθένας έβραζε το τσίπουρο του, το τοποθετούσε σε γυάλινες νταμιτζάνες και εξασφαλίζει το ποτό του για όλο το χρόνο.
Η κάδα, όπου γινόνταν το πάτημα των σταφυλιών
Το καζάνι, όπου ¨έβραζαν¨ τα τσίπουρα. Νταμιτζάνια για το τσίπουρο
* Τέτοια καζάνια ήταν του Κατρακάζη (που ήταν Μοναστηριακό), του Παπακωνσταντίνου, του Σπανουδάκη, του Κυριακόπουλου, του Αναστασιάδη. Από αυτά βρίσκονται σε λειτουργία μόνο τα τρία τελευταία καθώς επίσης και του Τσιούκα
